Οι σκέψεις ενός Τζουμερκιώτη

                                   Η  ΕΙΔΗΣΗ
“Μία μεγάλη τηλεόραση, έπεσε στο κεφάλι ενός βρέφους, 20 μηνών, στην Καλαμάτα.
Οι γονείς του μικρού αγοριού, το μετέφεραν με συμπτώματα υπνηλίας, στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.
Μόλις όμως ενημέρωσαν τους γιατρούς για το ατύχημα που είχε νωρίτερα, το αγοράκι υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία, από την οποία διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση, η οποία όμως, δεν  μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο νοσοκομείο της περιοχής.

Έτσι, το μωρό χρειάστηκε να μεταφερθεί με ελικόπτερο στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, όπου θα υποβληθεί σε λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Το 20 μηνών βρέφος, εισήχθη αμέσως στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου.”
Και εγώ ρωτάω:
1.      Μήπως έχουμε αναλογιστεί πόσες τηλεοράσεις «τρώμε κάθε μέρα στο κεφάλι μας»;
2.      Μάλλον απόλυτα δίκιο θα είχαν οι συντάκτες του συνθήματος: «Φίλε μου αστυνομικέ σώσε με από τον δημοσιογράφο».
3.      Βέβαια ο Καβάφης με την οξυδέρκειά του, αν και δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις, εντούτοις «είχε συλλάβει το νόημα».
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ\' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ\' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Τα Παράθυρα
ΣΆ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Και τα δύο ποιήματα του Καβάφη, ΤΑ ΤΕΙΧΗ και ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ συνιστούν αληθινό «σχήμα πολιορκίας». Ο εγκλεισμός του ποιητή ισοδυναμεί με τον αποκλεισμό του από τον κόσμο της πραγματικής ζωής. Δεν αντιλαμβάνεται το χτίσιμο των τειχών. Δεν ακούει τίποτε. «Ανεπαίσθητα» τον κλείνουν έξω από τον κόσμο, από τη ζωή και ως εκ τούτου ζει με τις ψευδαισθήσεις του. Απλά, δεν έχει συνείδηση της πλάνης του.
Ο αποκλεισμός στο ποίημα ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ είναι εσωτερικός και αφορά τα αδιέξοδα του ποιητή. Η αναζήτηση διεξόδου αναστέλλεται από το φόβο μήπως ανακαλύψει νέα πράγματα, τα οποία δεν είναι έτοιμος να τα βιώσει και να τα υπηρετήσει.
Ο νέος αστός έχει κάτι παραπάνω. Τον ιδεολογικό αχταρμά μέσα στο κεφάλι του. (ΜΜΕ, προπαγάνδα κλπ.). Βρίσκεται σε χειρότερη θέση και από τον Πλατωνικό δεσμώτη και από τον Καβάφειο δεσμώτη. Ζει με τον τύραννο και δυνάστη της ανθρώπινης σκέψης. Βιβλία, διάλογος και προβληματισμός απαγορευμένα.
Αδράνεια, πλαστές σκηνές που παρουσιάζονται ως αληθινές, έλλειψη πολιτικής συνείδησης, παθητικοποίηση και «όσο περισσότεροι γύρω μας, τόσο λιγότεροι μέσα μας, και τελικά ένας: ο εαυτός μας».  Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ… (Αν πάρετε τα πλάια, ελάτε στα Τζουμέρκα. Έχουμε πολλά).  

                                                  Μετά τιμής

                       Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης